Yıl 2015, bir iş görüşmesindeyim,
‘Neden ilgileniyorsun bu pozisyonla?’ diye sordular.
‘Doğrusu… Ben başvurmadım, siz ulaştınız’ dedim alayla karışık bir gülümsemeyle.
İşte böyleydim kariyerimin başında.
Kendimle, yaptıklarımla övünüyordum.
Okuduğum okul, çalıştığım şirketler.
Sanki bir insan değil de bir CV’ydim.
Markaydım.
Bundan sonra atacağım adımımın ‘planlı’ olması gerekiyordu.
Konfor alanımdan çıkmaya istekli değildim.
Her şeyi baştan öğrenemezdim, büyük riskler alamazdım.
Yaklaşık üç yıl sonra ilk şokumu yaşadım.
Yöneticimle tartışmaya, istediğim maaşları alamamaya başladım
İçinde bulunduğum endüstriyi sorguladım.
Ve büyük bir yıkım başladı benim için.
Kendimi o işle, o kariyerle bütünleştirmiştim.
Şimdi ne yapacaktım?
Nasıl bir sonraki adımı atacaktım?
İşte o gün başladı değişimim.
O ana kadar yaptığım ne varsa… Ama ne varsa…
Hepsini UNUTTUM.
Daha mütevazi olmaya başladım.
Öğrenmeye daha açıktım artık.
Gerekirse stajyer olarak bile çalışabilirdim.
İşte o gün kabul ettim,
Şu ana kadar yaptıklarım önemli DEĞİLDİ.
Şu ana kadar yapmadıklarım önemli DEĞİLDİ.
Bunlar, bundan sonra yapabileceklerimin yanında hiçbir şeydi.
İşimden ayrıldım.
Beni mutlu edecek bir endüstri, alan buldum.
Ve sıfırdan başladım
Sıfırdan.
Üzerinden beş buçuk yıl geçti.
Peki, bu son beş buçuk yılda ne yaptım?
Ne başardım, ne başaramadım?
Umrumda değil.
Önemli de değil.
Asıl önemli olan,
Bundan sonra ne yapacaklarım.
Başarının sırrı şuymuş…
Şu ana kadar yaptıklarını gözünde KÜÇÜLTECEKMİŞSİN.
Mütevazi olacakmışsın.
Yapamadıklarınla kendini cezalandırmayacakmışsın.
Başkalarıyla kendini kıyaslamayacakmışsın.
Ve bundan sonra yapacaklarını da gözünde BÜYÜTECEKMİŞSİN.
Büyük hayal edecekmişsin.
Sınır tanımayacakmışsın.
Meğer başarının sırrı
Şu ana kadar yaptıklarına veya yapmadıklarına değil,
Bundan sonra yapacaklarına tutunmanmış…
